Dobre, nie polecam

Zaglądam do lodówki, a tam węgiel. Modyfikowany. Był taki moment, kiedy "Modyfikowany węgiel" wyskakiwał z dosłownie każdego zakamarka Internetu. Nie do końca wiedziałam, o czym ten serial i książka w ogóle opowiadają - ale że na pewno jest to coś fajnego, innego, oryginalnego. Co się okazało? Fajne - w sumie tak, inne i oryginalne - i tak, i nie. Richard Morgan stworzył fascynujący świat, po czym umieścił średnio ciekawego bohatera i nieciekawą historię. Może "nieciekawa" to niewłaściwe słowo, bo bynajmniej nie chodzi mi o to, że intryga nie jest wciągająca. Jest, i to bardzo - cóż, to skomplikowane. Autor zabiera nas do świata, w którym śmierć nie istnieje. Oczywiście nie dla każdego. Dla uprzywilejowanych, dla bogatych. Ci nie muszą martwić się starzeniem i chorobami, mogą po prostu kupić sobie nowe ciało. Problemem nie jest również nagła śmierć w wypadku czy zabójstwo, bo kogo stać, ten może zrobić sobie kopię swojej świadomości. Może nawet zakupi

Seks (się) sprzedaje. Oto złota zasada wszystkich osób odpowiedzialnych za reklamy materiałów budowlanych. I nie tylko, bo przecież od czasów sukcesu Greya powieści erotyczne mają swoją własną półkę w księgarniach. Ich jakość dobitnie pokazuje, że o seksie pisać jest trudno. Jak widać, nie tylko autor(k)om powieści z tej niezbyt wysokiej (acz oznaczonej!) półki. Największy problem z książką Emily Witt jest taki, że do końca nie wiadomo, o co w ogóle chodzi. "Seks przyszłości" nie jest ani subiektywną podróżą autorki w poszukiwaniu nowych doznań, ani próbą w miarę obiektywnego i całościowego przedstawienia nowych zwyczajów. Autorka bierze pod lupę pewne wycinki rzeczywistości, problem jednak w tym, że większość z nich jest mało reprezentatywna. Zaczyna się dobrze - randkami w Internecie. To faktycznie nowy zwyczaj, jeszcze nie do końca poznany. Trudno powiedzieć, jak duża część użytkowników korzysta z portali i aplikacji randkowych w poszukiwaniu przygodnego seksu, ja

Kiedy otwierasz lodówkę, a tam pojawia się Gabriel Tallent, już wiesz, że nie ma wyboru. Trzeba przeczytać "Moją najdroższą" chociażby po to, by skonfrontować się z wylewającymi się z każdego zakątka Internetu entuzjastycznymi opiniami. "Szokująca, poruszająca, nie dla każdego". Z pewnością chociaż ostatnie jest celne. Temat bardziej niż obiecujący: toksyczna więź pomiędzy czternastolatką i ojcem. Julia - używająca pseudonimu Turtle (zakładam, że ma on znaczenie dla fabuły, szkoda więc, że nie zostało to wykorzystane) nie ma koleżanek ani kolegów, słabo sobie radzi z czytaniem, rozmawia tylko z ojcem i dziadkiem. Umie za to strzelać, rzucać nożem, tropić, polować. Te umiejętności, według taty, jej się w życiu przydadzą. Czytanie mniej. Martin izoluje córkę od świata, gwałci, a jeśli podejmie ona próbę ucieczki z ich małego świata - bije.   Brzmi interesująco? No właśnie. Problem w tym, że powieść po pierwsze nie jest przekonująca, po drugie - na blogach, kana

Przygotowywałam się właśnie do rocznicy największego rozczarowania literackiego 2018 roku. Jednak gdy wieczorem zajrzałam do Internetu okazało się, że inni nie byli równie rozczarowani jak ja:  "Z nienawiści do kobiet" Justyny Kopińskiej zostało książką roku w kategorii non-fiction w plebiscycie portalu LubimyCzytać. Rocznica będzie miała miejsce 8 marca. To właśnie na ten dzień planowana była premiera książki, wielokrotnie zapowiadana w mediach. Dzień Kobiet, tytuł o kobietach... Nietrudno skojarzyć oba fakty. Biorąc jeszcze pod uwagę poprzednie dokonania autorki, wysnułam - jak sądzę, podobnie jak wiele innych osób - wniosek, że najnowszy zbiór reportaży Kopińskiej będzie poświęcony przemocy wobec kobiet. Czy też ogólnie - motywem przewodnim tekstów będą postacie kobiece. Nic bardziej mylnego. Zbiór otwiera tekst o Violetcie Villas. Przyjemny, biograficzny reportaż, zupełnie nie w stylu autorki. I jakoś tak nie na miejscu - spodziewałabym się tu raczej nazwiska Ang